@childpsychology لطفا تا انتخا بخوانید یک: کمک بگیرید. بهترین کمک، همسرتان است. اگر همسرتان همکاری میکند هفته‌ای یک یا دوبار فرزندتان را پیش او بگذارید تا به کارهایتان برسید یا از همسرتان بخواهید با فرزندتان بیرون برود تا شما کمی تنها باشید. از مادر، خواهر خود یا همسرتان یا افراد دیگر خانواده یا فامیل کمک بخواهید. اگر تصمیم گرفته‌اید به خاطر فرزندتان خانه‌دار باشید به این معنی نیست که در دو سال اول او را پیش کسی نگذارید. تا زمانی که فرزندتان اضطراب جدایی ندارد از کمک دیگران استفاده کنید. . . فرزندتان را اجتماعی کنید. از زمانی که فرزندتان اضطراب غریبه نداشت و کم کم به راه افتاد او را وارد اجتماع کنید. برنامه مرتب داشته باشید که هر روز، هفته‌ای دو روز یا ... پارک بروید، کلاس مادر و کودک بروید، مراکز تفریحی بروید تا فرزندتان کنار شما از محیط بیرون لذت ببرد. . . مهد کودک: مهد کودک مختص مادران شاغل نیست. بین دو تا سه سالگی فرزندتان کم کم باید مهارت جدا شدن از شما و لذت بردن از استقلالش را به دست بیارد. اگر عجله ندارید، بهترین زمان وقتی است که فرزندتان اضطراب جدایی ندارد، شما اضطراب ندارید، فرزندتان حرف میزند، از پوشک گرفته شده و آموزش مراقبتهای جنسی را یاد گرفته. معمولا سی سالگی زمان خوبی است. . . به فرزندتان یاد بدهید تنها بازی کند. قرار نیست شما تمام مدت در خدمت فرزندتان باشید. اگر از شما توجه تام بگیرد و همیشه با او بازی کنید و کمکش کنید وابسته به شما میماند. . . ورزش کنید. ورزش دشمن افسردگی و اساس سلامت فیزیکی است. وزن خود را تعدیل کنید، برقصید، فعالیت داشته باشید. . . روی رابطه خود با همسرتان کار کنید. تبدیل به مادر تمام وقت نباشید. شما هویتهای متفاوت دارید. مادر بودن، همسر بودن و زن بودن قسمتی از شماست که برای خوشبخت بودن به همه آنها احتیاج دارید. .
